Rönesans sanat geleneklerine uygun resim yapma anlayışının hakim olduğu bir sanat akımıdır. Perspektif, ölçü, plan,kompozisyon ve ışık-gölge gibi ana kurallara bağlı kalınarak daha çok realist anlamda resim yapma olarak tanımlanabilir.
Klasizm, edebiyatta eski Yunan ve Roma Sanatını temel alan tarihselci yaklaşım ve estetik tutumudur. ” Yeniden Doğuş ” olarak isimlendirilen Rönesans döneminde gelişmiştir. Klasizmin temel ögeleri kendi içinde : Soyluluk, Akılcılık, Uyum, Açıklık, Sınırlılık, Evrensellik, İdealizm, Denge, Ölçülülük, Güzellik ve Görkemliktir.
Yani bir eserin Klasik sayılabilmesi için bu özellikleri barındırması gerekmektedir. Kısaca klasik bu eser, bu üslubun en yetkin ve en uyumlu ifadesini bulduğu eserdir. Klasizm temellerini Rönesans Aristokrasisinden alır. Klasizim bir bakıma aristokrasisinin akımıdır.
Bu akımın başlıca ustaları :
- Leonardo Da Vinci
- Michelangelo Buonarroti
- Rafaello
NEOKLASİZM
18. yüzyılda, sanatta bir takım yeni gelişmeler kendini göstermiştir. Örneğin : sanatçılar için tabiat, aile, aile hayatı iyilikseverlik gibi çeşitli duyguların sanatçıları ilgilendirmesi ve bu konuların ele alınıp işlenmesi, bu gelişmelerin kayda değer bir bölümüdür.
Fransa’da doğan bu anlayış, Sanat Tarihi dilinde ” Neo-Klasik Dönem ” olarak adlandırılmıştır. Bu dönemde eski Yunan ve Roma tarzı tekrar canlandırılmıştır. Bu akım özellikle Barok Sanatı’nın aşırı süslemeciliğine duyulan bir tepkidir.
Neo-Klasik resmin teknik özellikleri
- Işığın getirdiği etkilerden uzak
- Perspektif ve derinlik aramayan
- Arka plana ağırlık veren
- Keskinleşen çizgilerdir.
Bu akımın en büyük ustası JACQUES LOUİS DAVİD’tir.
Kaynak : Resim Sanatında Akımlar – Ali Candaş