Müzikte hem birlikte çalınan çalgılara hem de bu çalgıları çalan çalgıcıların meydana getirdikleri topluluklara orkestra adı verilmektedir. İlk çağ tiyatrosunda da, sahneyle seyircilerin oturduğu basamaklar arasında, korunun danslarına ayrılmış olan boşluğa orkestra deniyordu.
Her türlü sanat gösterisinin ya da törenin çok eski çağlardan beri çalgıcıların eşliğinde yapıldığı bilinmekle birlikte, orkestranın bilinçli bir sanat disiplini içinde varlığını sürdüren bir organizma olarak doğuşu, ancak 17. yüzyılın ikinci yarısında, orkestralar, rastlantısal olarak bir araya gelmiş az sayıda çalgıdan ibaretti.
Bunlarla birlikte, Alessandro Scarlatti, Haendel ve Bach ile birlikte orkestra yavaş yavaş önem kazanmaya başlamıştı. Opera orkestralarında, sololara eşlik eden klavyesinin yanında viyola ailesinden yaylı sazlar yer almaya başlamıştır.
Orkestranın yanında bir solist grubunun yer aldığı “concerto grosso” ise orkestranın gelişiminde bir dönüm noktası olarak belirir.
İtalyan keman okulunun gelişmesinden sonra yaylı sazlar, orkestra içinde kemanlar, viyolalar, viyolonseller ve kontrbaslar şekilinde sınıflandırılarak yer almıştır. Daha önce de görülen bazı nefesli sazlar da yaylı sazlara eşlik etmiştir. 18. yüzyılın ikinci yarısında tımbalların de katılmasıyla Haydn, Mozart ve Beethoven’ın ilk döneminin klasik orkestrası meydana gelmiştir.